Het bevalt goed in Amerika
Door: Maartje
06 April 2019 | Verenigde Staten, New York
Flessenpost
Allereerst iedereen heel erg bedankt voor alle lieve kaartjes, appjes, mailtjes en cadeautjes voor de geboorte van Gus (op z’n Nederlands uitgesproken ;)). Die doen ons goed en we hebben daardoor ondanks de afstand toch het gevoel iedereen wat nabijer te hebben. Dankjulliewel daarvoor. Mochten jullie je trouwens afvragen waar het geboortekaartje blijft: die hebben we per flessenpost verzonden maar is naar verluidt ergens in één of andere plastic soep blijven hangen. Met Trump aan het roer wordt die soep vast niet kleiner dus het blijft bij het geboorte-appje dus.
Blog
De afgelopen tijd zijn drie vragen ons het vaakst gesteld. 1. Hoe gaat het met Gus? 2. Hoe gaat het daar? 3. En ben je gestopt met je blog ofzo?! Om maar met die laatste vraag te beginnen: nee, daar ben ik nog niet mee gestopt. En nee, ik ben de mensen in Nederland niet vergeten en ja, ik mis jullie heus. Maar <-doordat ik twee kleine koters in het gareel moet houden-> in deze ámázíng city that nevers sleeps kom ik er gewoonweg niet echt aan toe.
Hoe het bevalt
Het ‘bevalt’ erg prettig in Amerika moet ik zeggen. Wil je écht direct je nieuwe land goed leren kennen, kan ik iedereen aanraden een tijdje in het ziekenhuis te verblijven. Regel overigens als je van plan bent (en ook als je dit niet van plan bent) wel goed je verzekering want zo’n bevalling is duur <-70.000 dollar->. Voor dat geld hoefde ik er dan zelf ook weinig voor te doen want doordat Gus nog steeds in stuit lag werd het een keizersnee. Met zoals het hier een goed gebruik is superveel pijnbestrijding dus ik heb Gus voor m’n gevoel echt cadeau gekregen. De verzorging in het ziekenhuis was echt overdadig met letterlijk ieder uur (ook ’s nachts) iemand aan m’n bed voor een testje, prikje, een pilletje, een praatje, wat te eten, te drinken, een newbornshoot aanbieding?!, etc. Ook kwam dagelijks de manager vragen of alles nog naar wens was en of er nog verbeteringen mogelijk waren. In inspectietermen: kwaliteitsborging in het kwadraat hier ;).
Ontvoeringsangst
Wat ook wel bijzonder was, was dat Gus in het ziekenhuis een alarm om z’n been kreeg en twee codes. Iedere keer als hij even weggeweest was, moest ik de twee codes noemen om hem terug te krijgen en zodra hij van de gang zou weggaan, zou door het alarm het hele ziekenhuis op slot gaan. Ze zijn hier echt bang dat kinderen ontvoerd worden. Roo was een keer met een slapende Pepijn in de wagen een broodje gaan halen maar de kinderwagen paste niet in de broodjeszaak dus hij had hem even voor het raam gezet. Hij kon Pup constant zien en zag dat er een vrouw bij hem was gaan staan. Roo naar buiten, kreeg hij een schreeuwpartij over hoe hij het in godsnaam in z’n hoofd haalde zijn slapende kind buiten te laten staan want je weet nooit wat er kan gebeuren. Ook in een speeltuin is het echt een no-go als je als moeder niet zo’n beetje boven óp je kind staat als hij aan het spelen is. In die zin ben ik nog niet genoeg ingeburgerd (of gewoon te Hollands nuchter) dus ik zie geregeld een heel relaxte Pup naast een heel verontruste andere moeder of nanny paniekerig op zoek naar een ontaarde moeder waarna ik dan vanaf m’n bankje (in het zonnetje ;)) vrolijk terugzwaai.
Inburgeren
Inmiddels voelen wij ons op sommige fronten al behoorlijke New Yorkers. De New Yorkers zien overigens niet zo want we krijgen nog steeds consequent flyertjes voor de Hop-on-hop-off-bus in onze handen gedrukt, maar dat terzijde. Maar als ik ’s ochtends aan Pepijn vraag wat voor leuke dingen we vandaag gaan doen, wil hij vaak ‘een donut halen’. Als dat niet kan, wil hij Sinterklaasliedjes luisteren, dus ik ben nogal geneigd toe te geven aan de donut. Koppel ik dat gelijk aan het bezoeken van een leuke wijk waardoor ik de stad steeds beter leer kennen.
Wij raken ook daardoor al behoorlijk thuis in het Amerikaanse leven. Vooral aan het eten kan ik hier heeel erg wennen <-Reese’s! Shake-shack! Chipotle! Junior cheesecake! Magnolia Bakery! Traders Joe! Whole Foods! Levain chocolate chip cookie! Levain peanut butter dark chocolate cookie!->, en aan de prijzen die je daarvoor betaalt steeds beter. Inmiddels hebben we ook een enigszins betaalbare supermarkt hier in de buurt gevonden. Daar is dan wel ongeveer de helft van wat je ziet over de datum, maar de andere helft kun je prima kopen ;) En ik stel m’n standaarden ook bij. Waar ik in Nederland al iets niet kocht als het binnen een paar dagen op moest, dacht ik hier laatst: och, het is ‘maar’ 3 weken over de datum. Ik blijf het bizar vinden dat het hier twee werelden door elkaar zijn: één van de meest ontwikkelde landen en een half ontwikkelingsland in één. Alles lijkt hier in extremen te zijn. De rijken zijn extreem rijk, de armen extreem arm. En de metro is één van de weinige plekken waar die twee werelden samen komen. Iedereen pakt hier de metro, hoe veel geld je ook hebt, want met een taxi of auto ben je vaak nog langzamer dan lopend. Tegelijkertijd wordt de metro ook door veel daklozen gebruikt als één van de weinige warme slaapplaatsen.
Ook door het wonen in ons appartementencomplex leren we steeds meer over het leven hier. In de playground hier beneden komen vaak dezelfde kindjes waar Pepijn graag mee speelt. Daardoor leren wij ook de ouders (of juister: de nanny’s) een beetje kennen. Morgen heeft Pepijn zelfs z’n eerste kinderfeestje van een vriendje dat twee wordt met natuurlijk een ‘music-show’ en een ‘magic-show’ door een echte goochelaar. Waarom zou je het ook simpel houden als het ook overdadig kan? ;). Ik vind het – Hollander dat ik ben – toch ook wel erg fijn dat we hier wat Nederlanders kennen. Ik heb een leuke vriendin met wie ik veel op pad ga en zit inmiddels ook via haar bij een groepje Nederlandse jonge moeders in New York. Roderick heeft een vriend die hier al een paar jaar woont (wat heeel fijn is als je in je kraamweek moet verhuizen) en heeft ook best wat Nederlandse collega’s. Amerikanen vind ik over het algemeen echt erg leuk en benaderbaar, maar het blijft leuk je af en toe met andere Nederlanders te verbazen over het leven hier.
Gus is doing great
En dan het antwoord op de vraag die bijna iedereen als eerste stelt: Gus doet het goed! Het is (opnieuw) het allerliefste kindje van de wereld en we zijn erg blij met ons Amerikaantje erbij. Al gooit hij, zo jong als hij is, wel roet in het eten want hoewel het ons plan was in het voorjaar naar Nederland te komen, is dat nu helaas naar het najaar verplaatst. Gus’ paspoort is er nog niet, die hele procedure duurt blijkbaar erg lang, en tegen de tijd dat hij dat krijgt, komen hier veel mensen op bezoek. Het wordt dus het najaar dat we terugkomen om Gus te ‘showen’. Gelukkig heeft ‘ie al wel z’n opa’s en oma’s en een vriendin van mij op bezoek gehad vanuit Nederland dus hij is al flink bewonderd.
Volgende blog
Mocht het volgende blog weer even op zich laten wachten, maak je dan geen zorgen. Het komt er vast binnenkort weer aan, óf we zijn toch ontvoerd. Voor dat laatste geval hebben jullie gelukkig altijd de foto’s (onderaan dit blog) nog.
Allereerst iedereen heel erg bedankt voor alle lieve kaartjes, appjes, mailtjes en cadeautjes voor de geboorte van Gus (op z’n Nederlands uitgesproken ;)). Die doen ons goed en we hebben daardoor ondanks de afstand toch het gevoel iedereen wat nabijer te hebben. Dankjulliewel daarvoor. Mochten jullie je trouwens afvragen waar het geboortekaartje blijft: die hebben we per flessenpost verzonden maar is naar verluidt ergens in één of andere plastic soep blijven hangen. Met Trump aan het roer wordt die soep vast niet kleiner dus het blijft bij het geboorte-appje dus.
Blog
De afgelopen tijd zijn drie vragen ons het vaakst gesteld. 1. Hoe gaat het met Gus? 2. Hoe gaat het daar? 3. En ben je gestopt met je blog ofzo?! Om maar met die laatste vraag te beginnen: nee, daar ben ik nog niet mee gestopt. En nee, ik ben de mensen in Nederland niet vergeten en ja, ik mis jullie heus. Maar <-doordat ik twee kleine koters in het gareel moet houden-> in deze ámázíng city that nevers sleeps kom ik er gewoonweg niet echt aan toe.
Hoe het bevalt
Het ‘bevalt’ erg prettig in Amerika moet ik zeggen. Wil je écht direct je nieuwe land goed leren kennen, kan ik iedereen aanraden een tijdje in het ziekenhuis te verblijven. Regel overigens als je van plan bent (en ook als je dit niet van plan bent) wel goed je verzekering want zo’n bevalling is duur <-70.000 dollar->. Voor dat geld hoefde ik er dan zelf ook weinig voor te doen want doordat Gus nog steeds in stuit lag werd het een keizersnee. Met zoals het hier een goed gebruik is superveel pijnbestrijding dus ik heb Gus voor m’n gevoel echt cadeau gekregen. De verzorging in het ziekenhuis was echt overdadig met letterlijk ieder uur (ook ’s nachts) iemand aan m’n bed voor een testje, prikje, een pilletje, een praatje, wat te eten, te drinken, een newbornshoot aanbieding?!, etc. Ook kwam dagelijks de manager vragen of alles nog naar wens was en of er nog verbeteringen mogelijk waren. In inspectietermen: kwaliteitsborging in het kwadraat hier ;).
Ontvoeringsangst
Wat ook wel bijzonder was, was dat Gus in het ziekenhuis een alarm om z’n been kreeg en twee codes. Iedere keer als hij even weggeweest was, moest ik de twee codes noemen om hem terug te krijgen en zodra hij van de gang zou weggaan, zou door het alarm het hele ziekenhuis op slot gaan. Ze zijn hier echt bang dat kinderen ontvoerd worden. Roo was een keer met een slapende Pepijn in de wagen een broodje gaan halen maar de kinderwagen paste niet in de broodjeszaak dus hij had hem even voor het raam gezet. Hij kon Pup constant zien en zag dat er een vrouw bij hem was gaan staan. Roo naar buiten, kreeg hij een schreeuwpartij over hoe hij het in godsnaam in z’n hoofd haalde zijn slapende kind buiten te laten staan want je weet nooit wat er kan gebeuren. Ook in een speeltuin is het echt een no-go als je als moeder niet zo’n beetje boven óp je kind staat als hij aan het spelen is. In die zin ben ik nog niet genoeg ingeburgerd (of gewoon te Hollands nuchter) dus ik zie geregeld een heel relaxte Pup naast een heel verontruste andere moeder of nanny paniekerig op zoek naar een ontaarde moeder waarna ik dan vanaf m’n bankje (in het zonnetje ;)) vrolijk terugzwaai.
Inburgeren
Inmiddels voelen wij ons op sommige fronten al behoorlijke New Yorkers. De New Yorkers zien overigens niet zo want we krijgen nog steeds consequent flyertjes voor de Hop-on-hop-off-bus in onze handen gedrukt, maar dat terzijde. Maar als ik ’s ochtends aan Pepijn vraag wat voor leuke dingen we vandaag gaan doen, wil hij vaak ‘een donut halen’. Als dat niet kan, wil hij Sinterklaasliedjes luisteren, dus ik ben nogal geneigd toe te geven aan de donut. Koppel ik dat gelijk aan het bezoeken van een leuke wijk waardoor ik de stad steeds beter leer kennen.
Wij raken ook daardoor al behoorlijk thuis in het Amerikaanse leven. Vooral aan het eten kan ik hier heeel erg wennen <-Reese’s! Shake-shack! Chipotle! Junior cheesecake! Magnolia Bakery! Traders Joe! Whole Foods! Levain chocolate chip cookie! Levain peanut butter dark chocolate cookie!->, en aan de prijzen die je daarvoor betaalt steeds beter. Inmiddels hebben we ook een enigszins betaalbare supermarkt hier in de buurt gevonden. Daar is dan wel ongeveer de helft van wat je ziet over de datum, maar de andere helft kun je prima kopen ;) En ik stel m’n standaarden ook bij. Waar ik in Nederland al iets niet kocht als het binnen een paar dagen op moest, dacht ik hier laatst: och, het is ‘maar’ 3 weken over de datum. Ik blijf het bizar vinden dat het hier twee werelden door elkaar zijn: één van de meest ontwikkelde landen en een half ontwikkelingsland in één. Alles lijkt hier in extremen te zijn. De rijken zijn extreem rijk, de armen extreem arm. En de metro is één van de weinige plekken waar die twee werelden samen komen. Iedereen pakt hier de metro, hoe veel geld je ook hebt, want met een taxi of auto ben je vaak nog langzamer dan lopend. Tegelijkertijd wordt de metro ook door veel daklozen gebruikt als één van de weinige warme slaapplaatsen.
Ook door het wonen in ons appartementencomplex leren we steeds meer over het leven hier. In de playground hier beneden komen vaak dezelfde kindjes waar Pepijn graag mee speelt. Daardoor leren wij ook de ouders (of juister: de nanny’s) een beetje kennen. Morgen heeft Pepijn zelfs z’n eerste kinderfeestje van een vriendje dat twee wordt met natuurlijk een ‘music-show’ en een ‘magic-show’ door een echte goochelaar. Waarom zou je het ook simpel houden als het ook overdadig kan? ;). Ik vind het – Hollander dat ik ben – toch ook wel erg fijn dat we hier wat Nederlanders kennen. Ik heb een leuke vriendin met wie ik veel op pad ga en zit inmiddels ook via haar bij een groepje Nederlandse jonge moeders in New York. Roderick heeft een vriend die hier al een paar jaar woont (wat heeel fijn is als je in je kraamweek moet verhuizen) en heeft ook best wat Nederlandse collega’s. Amerikanen vind ik over het algemeen echt erg leuk en benaderbaar, maar het blijft leuk je af en toe met andere Nederlanders te verbazen over het leven hier.
Gus is doing great
En dan het antwoord op de vraag die bijna iedereen als eerste stelt: Gus doet het goed! Het is (opnieuw) het allerliefste kindje van de wereld en we zijn erg blij met ons Amerikaantje erbij. Al gooit hij, zo jong als hij is, wel roet in het eten want hoewel het ons plan was in het voorjaar naar Nederland te komen, is dat nu helaas naar het najaar verplaatst. Gus’ paspoort is er nog niet, die hele procedure duurt blijkbaar erg lang, en tegen de tijd dat hij dat krijgt, komen hier veel mensen op bezoek. Het wordt dus het najaar dat we terugkomen om Gus te ‘showen’. Gelukkig heeft ‘ie al wel z’n opa’s en oma’s en een vriendin van mij op bezoek gehad vanuit Nederland dus hij is al flink bewonderd.
Volgende blog
Mocht het volgende blog weer even op zich laten wachten, maak je dan geen zorgen. Het komt er vast binnenkort weer aan, óf we zijn toch ontvoerd. Voor dat laatste geval hebben jullie gelukkig altijd de foto’s (onderaan dit blog) nog.
-
07 April 2019 - 03:46
Tineke:
Wat een verrassing! Een vervolg van het verslag. Als ik dit lees en de foto's zie wil ik maar één ding: snel op visite komen. Wat hebben jullie het leuk daar. Dat is heel fijn om te lezen. Pepijn vermaakt zich prima. Gus ziet er heel goed uit. Dikke kus voor jullie allemaal. Tot snel! -
07 April 2019 - 07:14
Job:
Wat een mooi verslag, goed om weer even wat te lezen en wat heb je het weer leuk verwoord! Het enige wat ik herkende uit die lijst met eten was cheesecake, als ik het zo lees hebben we over 2 maanden onze Amerikaanse 'culinaire' kennis wat meer op orde dan nu ;-). We kunnen niet wachten om jullie (weer) te zien. X -
07 April 2019 - 07:18
Marloes :
Heb Rick en Maartje, wat een leuke blog weer! Het leven klinkt als erg goed daar en super leuk dat Pepijn al vriendjes heeft gemaakt. -
07 April 2019 - 08:24
Alien:
Maartje wat weer een super leuke verhaal . Ga vooral zo door. -
07 April 2019 - 09:19
Teun:
Leuk om te lezen en dat jullie het naar het zin hebben en de draai gevonden hebben
Groetjes Teun -
07 April 2019 - 09:23
Teun:
Leuk om te lezen en dat jullie het naar het zin hebben en de draai gevonden hebben
Groetjes Teun -
07 April 2019 - 10:33
Joost & Marian:
Waaah! Die taarten en de rest! Kunnen we nú jullie kant op komen;-)
Goed om (nogmaals) te horen dat het goed gaat met jullie.
Geniet van alles! -
07 April 2019 - 11:17
Buurmeisje Sophie:
Leuke foto en ik mis julie. Groetjes luuk en sophie -
07 April 2019 - 12:40
Ingrid:
Geweldig om jullie verhaal weer te lezen en dat het goed gaat. Al weer 3 maanden voorbij. Lieve groet. Ingrid -
08 April 2019 - 08:08
Hetty:
Heerlijk om te lezen! Ik hóór het je gewoon allemaal zeggen........ en nu op naar the-spring-in- New York! Zal Central Park weer zo anders zijn.......daar veel wandelen schat ik zo maar in; met al dat fastfood, taartjes en die machtige Juniors Cheesecake ...... Geniet maar niet met mate daar! Groet Hetty! -
08 April 2019 - 08:08
Hetty:
Heerlijk om te lezen! Ik hóór het je gewoon allemaal zeggen........ en nu op naar the-spring-in- New York! Zal Central Park weer zo anders zijn.......daar veel wandelen schat ik zo maar in; met al dat fastfood, taartjes en die machtige Juniors Cheesecake ...... Geniet maar niet met mate daar! Groet Hetty! -
08 April 2019 - 08:10
Hetty:
oeps..... ik was een beetje ongeduldig geloof ik. Een berichtje was écht genoeg geweest! Hahaha! -
09 April 2019 - 13:47
Désirée En André:
Hartelijk dank voor al het leuke en goede nieuws ! Fijn te horen dat het met jullie allen zo goed gaat.
Maartje, je kunt altijd nog een carriere als schrijfster beginnen mocht je je vervelen, super geschreven !
Lieve groetjes van ons en we zien nu alweer uit naar het volgende verslag. Big hug !!!! -
20 April 2019 - 09:38
Teresa:
Wat een leuk verslag! Ik heb helemaal een beeld hoe het je/jullie vergaat in the big Apple.
Fijn dat het zo goed gaat. De positieve ervaringen stapelen zich op voor jullie. Hier is het sinds gisteren prachtig weer (eindelijk). Lijkt missschien ver weg voor je: maar ik doenu mee-eet het projectteam kleine mbo-instellingen van Rekenschap. Ik denk maar dat ik jou vervang. Misschien later samen onderzoek doen een keer alsjeblieft terug bent!!
Geniet en blijf vooral verslag doen lieve Maartje want dat is genieten voor het thuisfront!
Liefs, Teresa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
